Bruno viert feest
Het is maandag 30 september. De Kleine Zaal van de Haarlemse Philharmonie loopt vol en om kwart over acht is er vrijwel geen stoel meer onbezet. Het publiek (veel grijze koppen maar ook blonde en donkere hoofden) is gekomen voor Bruno Klassiek, ofwel: Bruno Truyens, een keurig gesoigneerde lefgozer met een hart van goud. Met een brede grijns op zijn gezicht verwelkomt hij het publiek bij zijn feestconcert. Twintig jaar bestaat zijn muziekwinkel in Haarlem waar hij begon met de verkoop van cd’s op het moment waarop de meesten er juist mee ophielden. Het vak had hij onder andere geleerd bij de vermaarde zaak Broekmans & van Poppel aan de Amsterdamse Van Baerlestraat, die tot ontzetting van vele muziekliefhebbers de cd-afdeling moest sluiten en in 2017 verhuisde naar Badhoevedorp. Maar Bruno floreert, en dat is een wonder.
Het is dringen op het podium: uiteenlopende musici komen hun vriendschap en hun dankbaarheid aan Bruno tonen in een heerlijk divers programma van hoog niveau. Het begint, hoe kan het ook anders, met Bach. Maar dan in een onalledaagse versie, gespeeld op accordeon door de wel heel erg verfijnd spelende Vincent van Amsterdam. Zo’n drie uur later zal het feest eindigen met Strawinsky’s Piano-Rag-Music waarbij alle verfijning wordt ondergedompeld in de totale gekte van botsende ritmes. Aan de piano zit de Russische top pianist Slava Poprugin die sinds enkele jaren in Nederland woont en een persoonlijke vriend is van Bruno.
Eveneens vanuit Rusland in Nederland neergedaald is pianiste Olga Paschenko, die aan een Broadwood tafelpiano een bijzonder stuk speeldt van de vroege Romanticus Jan Ladislav Dussek: een mengsel tussen sonate en fantasie. Na Dussek zou Beethoven dit nieuwe pad zó meesterlijk volgen, dat Dussek totaal vergeten raakte.
Zeer aanwezig is ook saxofonist Arno Bornkamp die ooit met zijn Aurelia Saxofoonkwartet speelde bij de opening van de winkel, en die nu uitblinkt als solist in de jazzy Fantasie-Impromptu van Jolivet. Deze feestavond is namelijk ook een jubileum van vriendschappen: niemand van de musici en de luisteraars was bestand tegen het warme enthousiasme van Bruno, en dat bleek de sleutel tot het succes van de winkel.
De vreugde bij het ontdekken van nieuwe talenten heeft Bruno vanaf het begin op een nieuw spoor gezet: niet alleen de handel in cd’s maar ook het organiseren van concerten. Het leek allemaal vanzelf op zijn pad te komen: het Borodin Kwartet, Nelly Miricioiu, de broers Capuçon: ze vielen allemaal in zijn armen en Bruno sloeg aan het ‘regelen’. Zo raakte hij betrokken bij de één van de Prinsengracht Concerten, gaf hij musici de gelegenheid om in zijn winkel op te treden, en had hij enige jaren zelfs een eigen serie in de Haarlemse Philharmonie. Een van zijn eerste ontdekkingen was de geweldige Bulgaarse marimba speelster Tatiana Koleva, met wie hij al ruim 25 jaar bevriend is. Op deze avond steelt zij vooral de show in een eigen werk: ‘Way home’. Dit stuk leidt naar de meest karakteristieke muziek van haar land Bulgarije: de vocale muziek. Met twee strijkstokken tovert zij tonen uit het instrument die de marimba verandert in een zangstem.
De feestvreugde in de Philharmonie eindigt trouwens toch nog met een noodkreet: Bruno zoekt naar een mecenas die hem kan helpen bij het voortbestaan van zijn concertserie op het hoge niveau dat hem voor ogen staat. Bovendien is hij van plan om de deze concerten het fundament van een stichting te geven. Want weliswaar heeft hij de hulp van een paar trouwe vrijwilligers, maar hoofdzakelijk doet hij alles alleen, gedragen door het fonkelende kapitaal van zijn enthousiasme.
Door Katja Reichenfeld
