De Church Tour van Douwe Bob en is de kloof tussen pop en klassiek wel zo groot?

Douwe Bob & Stijn van Dalen, vocals en gitaar

Gehoord 23/4, De Duif, Amsterdam

Na twee jaar covid trad Douwe Bob, die weigerde zich te laten vaccineren en vader werd van twee baby’s terwijl de derde op komst is, weer live op in De Duif in Amsterdam. Daarmee begon zijn tournee met akoestische concerten langs negen kerken in Nederland. De beste singer-songwriter van Nederland besloot het simpel aan te pakken. Met zijn trouwe vriend, zanger en gitarist Stijn van Dalen, vulde hij het programma met twee stemmen, twee gitaren en geïmproviseerde babbeltjes om de songs aan elkaar te praten. Het duo deed af en toe een beetje denken aan Nick & Simon, al neigt Douwe Bob met zijn ijzersterke en warme stem overwegend naar (new) country en Americana. Nummers als Wild Horse, Fine Wine en Was it just me waren afkomstig van zijn nieuwe album Born To win, Born To Lose, maar het duo zong ook oudere nummers als Stone into the River, een Bob-bewerking van Starry Starry Night en Ierse a capella. Stijn van Dalen voelde zijn beroemde vriend moeiteloos aan en liet zich als wuivend riet meevoeren door de oermuzikaliteit van Bob, die behalve een goede zanger ook een opmerkelijk goede tekstschrijver is. Op zijn nieuwe cd neemt hij de luisteraar mee op een tocht langs emoties die ieder mens in zijn leven wel eens ervaart of kan ervaren. Rauwheid wordt afgewisseld tedere en liefdevolle emoties, vanuit de gedachte: ‘Weest sterk en hou vol in goede en slechte tijden, want hoe verdrietig of moeilijk het leven vaak ook is, er is altijd hoop en schoonheid.’ Bob laat ook humor en zelfspot zien, bijvoorbeeld in de song Jesus: ‘Ik doe zoveel goede dingen, Jezus’ goede daden verbleken daar gewoon bij.’

Het kerkconcert in De Duif draaide uit op een sfeervolle en gemoedelijke muzikale belevenis.  Er werd uitstekend gezongen, er was een goede afwisseling tussen vrolijke, melancholieke en tedere liedjes en Bob en Van Dalen profileerden zich als twee volwassen mannen die hun jonge honden avonturen al een beetje ontgroeid leken te zijn (al moet Bob nog 30 worden!).

Wat mij opviel was de leeftijd en attitude van het publiek, dat het hele concert rustig en stil op zijn stoel bleef zitten. Gemiddelde leeftijd lag boven de veertig en er werd geen moment gedanst, gejoeld, meegezongen of gedeind op Bobs mensvriendelijke nummers. Eerlijk gezegd leek het vanuit de zaal bekeken wel net een klassiek concert, zo braaf en sereen zat het publiek naar het duo te luisteren. Het toeval wilde dat ik naast twee klassieke violisten zat, waarvan er een regelmatig meespeelt in het Dutch String Collective van violiste Marieke de Bruin, dat behalve Bob ook vaak artiesten als Danny Vera begeleid. Deze violist zat wel oprecht van Bobs optreden te genieten, maar de ander begon al snel op zijn horloge te kijken en viel vervolgens steeds bijna in slaap. Waarom, vroeg ik me af. Zelf begon ik me na verloop van tijd ook een beetje te vervelen, want hoe goed Bob ook kan zingen, er zit wel iets eenzijdigs in zijn muziek. Bovendien vergeet ik altijd naar teksten te luisteren en als je dat bij Bob niet doet, dan mis je eigenlijk al de helft. Ik dwong mezelf er dus toe en begreep dat Bob veel te bieden heeft waarin mensen zich kunnen herkennen. Dat haalt de zwaarte weg uit je bestaan, want gedeelde smart is halve smart en wie wordt er nu niet blij van een ode aan de liefde? Het punt is misschien dat ik muzikaal een beetje verwend ben, want ik zit al jaren te midden van vergelijkbaar publiek te luisteren naar het spel van de grootste musici ter wereld, maar dat heet dan ‘klassiek’, een genre dat overigens een grote inspiratiebron is gebleken voor Pop, want de akkoordschema’s zijn vaak afkomstig van o.a. Bach en Vivaldi.

Dat moeten stilzitten in de concertzaal zou een van de redenen zijn waarom vooral de jongere generaties kopschuw zijn om naar klassieke concerten te gaan, maar bij Douwe Bob is stilzitten in een kerk blijkbaar geen enkel probleem. Voor mij als doorgewinterde stilzitter werd het echter wel een beetje problematisch in De Duif, omdat ik me gaandeweg begon te storen aan de relatieve simpelheid en eenzijdigheid van Bobs muziek. Vergelijk dat met de fascinerende en troostrijke complexiteit van Bachs Goldbergvariaties, de meeslependheid en passie van Tsjaikofksi’s Souvenir de Florence of de bezielde diepgang van de Strijksextetten van Brahms, en Bobs singer-song writer liedjes steken er – met alle bewondering voor zijn artistieke integriteit en muzikaliteit! – toch wat bleekjes bij af. Want in de meeste klassieke stukken passeren nog oneindig veel meer menselijke emoties de revue, terwijl ook je geest wakker wordt geschud door de rijkdom, gevarieerdheid, complexiteit en genuanceerdheid van het ‘verhaal’ dat de componist vertelt. ‘Set me free’ komt vaak terug in de songs van Bob, maar ik voel me méér bevrijd door klassiek en zit dus liever stil bij Bach of Brahms.

Wenneke Savenije

Nieuwe album Douwe Bob:

Info:

Volgende concerten in de Church Tour van Douwe Bob:

24-04-2022 – De Oostkerk, Middelburg (tickets)
03-05-2022 – Grote Kerk Alkmaar, Alkmaar (tickets)
06-05-2022 – Noorderkerk, Sneek (tickets)
07-05-2022 – Theodorakapel, Zwolle (tickets)
07-05-2022 – Theodorakapel, Zwolle (tickets)
13-05-2022 – Wilhelminakerk, Dordrecht (tickets)
19-05-2022 – Grote Kerk Enschede, Enschede (tickets)
27-05-2022 – Arminius, Rotterdam (tickets)