Gabriel Fauré – Trois Romances sans paroles opus 17
Gabriel Fauré’s Romance sans paroles opus 17 nr.3 is geliefd bij amateurpianisten. Stemvoering en harmonie zijn niet al te gecompliceerd en de kabbelende melodie wiegt zorgeloos van cabaret naar chanson en speels canon. Eenzelfde speelse subtiliteit is ook te vinden in de andere twee Romances sans paroles, maar de vingervlugheid die de tweede vergt, ligt voorbij het bereik van de doorsnee amateur. De Urtext van het complete opus 17 werd onlangs door Breitkopf gepresenteerd in een handzaam cahier ontleend aan de editie Gabriel Fauré Oeuvres Complètes. Editeur Pierre Bartoli suggereert dat Fauré het laat uitgegeven opus, zoals vaker met zijn vroege werk jarenlang links had laten liggen. Ironisch natuurlijk, maar Fauré zal niet de eerste componist of de laatste zijn die de potentie van zijn achteraf meest gespeelde hits onderschatte.
Van de beroemd geworden derde romance wordt ook de eerste soloversie afgedrukt, die de componist in 1864, ruim 15 jaar voor de uitgave in opus 17, van 4 naar 2 handen transcribeerde en die allicht om die reden meer expliciet is genoteerd voor wat betreft de scheiding tussen zangstem en begeleiding. Overigens is de linkerhand er in de uiteindelijke versie subtieler, maar pianistiek niet makkelijker op geworden.
Elger Niels
Bärenreiter Urtext BA 11852
ISMN 979-0-006-57571-8
