Igone brengt haar tweede galavoorstelling in Carré, maar dansers uit de Oekraïne leveren het vuurwerk.

Door Suus Blanke

Gehoord en gezien: 15 juni, Carré, Amsterdam

Het is bewonderenswaardig wanneer je op veertig jarige leeftijd als sterdanseres en muze van Hans van Manen het Nationaal Ballet verlaat en daarna een galavoorstelling met maar liefst vier voorstellingen in Carré (15 t/m 18 juni) organiseert. De eerste was in 2022 en kennelijk zo succesvol dat er dit jaar een tweede, volgens het programmaboekje een totaal andere, volgde. Igone de Jongh is voorlopig nog niet klaar met dansen.

Bij het betreden van Carré bleek dat Igone een enorme groep fans te hebben. Misschien mede dankzij het mooie weer kwamen vele vrouwen binnen in prachtige jurken en verzorgd opgemaakt. Er was aan af te lezen dat zij allen zo een fantastische danscarriere als die van Igone, die nu eenmaal voor weinigen is weggelegd, ooit hebben geambieerd. Alleen waren zij inmiddels iets minder slank dan de danseres zelf. Want eerlijk is eerlijk: Igone heeft nog steeds een figuur waar alle vrouwen op die leeftijd van dromen. En daar begon voor mij meteen het probleem. Want de bijna 44 jarige Igone kan technisch gesproken natuurlijk niet meer zo fantastisch dansen als twintig jaar geleden. Het lot dat alle dansers en sporters beschoren is. Igone opende het gala in de jurk, waarin zij poseert op een schitterende foto, die overal de stad Amsterdam op posters te bewonderen is. Verder dan een aantal stappen op de catwalk, op muziek van Alexandre Desplat, kwam ze echter niet…….

Deze keer werd ze tijdens het hele gala omringt door dansers van het United Ukrainian Ballet. Dit Oekraïense balletgezelschap werd in 2022 opgericht door Igone zelf en bestaat uit dansers die in ballingschap zijn vanwege de Russische invasie in Oekraïne. Het gezelschap is gevestigd in Den Haag. Niet dat we in Nederland geen fantastische dansers hebben, maar het zal Igone een goed gevoel geven dat ze op deze manier iets kan betekenen voor de Oekraïense vluchtelingen. En waarschijnlijk valt onder de Oekraïnse vlag ook meer subsidie en sponsorgeld binnen te halen..

Het thema van de voorstelling was Doorzettingsvermogen. En dat kan je Igone niet ontzeggen. Maar waarschijnlijk sloeg het op de oorlog in de Oekraïne. Want Eric Corton declameerde bijzonder goed teksten in die richting. Alleen is er bij mij niets van blijven hangen…… De verlichting van Marc Heinz was ook in oorlogsstijl. Terwijl buiten het theater de avondzon volop scheen, was het in het theater vooral erg donker. Vaak zo donker, dat de slechtzienden zich moesten inspannen, door met dichtgeknepen ogen naar het podium te turen. De dansers van het United Ukrainian Ballet droegen wat betreft de dans de avond. Wat een geweldige souplesse en acrobatiek hebben zij. Maar vooral hun sterke ensemblewerk viel op.

Als eerste kwam ‘Skinning’ van componist Gavin Bryars, waar Sascha Riva en Simone Repele op dansten als een soort zwervers in het donker. Hierna volgde ‘The Fool’ met onze Igone, die stond toe te kijken hoe Oleksii Kniazkov en Alexis Tutunnique dansten op de heerlijk muziek van Erving Berlin, Jerome Kern, Floyd Hunt en Cole Porter. Het verlangende wachten van Igone om met deze twee samen te mogen dansen duurde veel te lang. Maar uiteindelijk gebeurde het gelukkig toch….. Het volgende was een ensemble werk ‘Into The Blue’ op muziek van Òlaf Arnalds. Daarna kwam Igone met Matteo Miccini op het podium op muziek van Radiohead. Het Ballet-ensemble vervolgde met een spetterend Fight! op muziek van Deadmau5 (Joel Thomas Zimmerman) Vooral hier was het vuurwerk van het United Ukrainian Ballet te zien. Tussendoor declameerde Eric Corton zijn teksten .

Gelukkig was er ook een luchtige noot: Cabaretier Alex Klaasen vertelde dat hij auditie gedaan zou hebben bij Igone. Terwijl hij houterige danspassen maaktte vertelde hij dat de danseres hem geweldig goed, maar te klein vond. Daarom had ze hem afgewezen. Toch dansten ze samen op een verlicht podium ‘Pas de Deux d’un Rève’ op grappige muziek van Rossini. Deze was heel goed gekozen, en Alex Klaasen kon natuurlijk helemaal niet dansen en gracieuze balletdanseressen opvangen. Daardoor ging het publiek met een blij gevoel de pauze in.

Er was duidelijk bezuinigd op een ervaren pianist, want bij het volgende gedeelte ‘Äffi’, zong Frederique Spigt begeleid door Theo Sieben. Ik kan mij niet voorstellen dat zij dit optreden om niet hebben gedaan. Zij zongen en speelden muziek van Trent Rezor, Johnny Cash, Hugie Charles en Ross Parker. Maar wat vooral indruk maakte was de uitmuntende solodans van Matteo Miccini (op 16 juni vervangen door Maurus Gauthier) op een choreografie van Marco Goecke.

Tot slot kwam er nog een ensemble werk met een doodsaaie solo voor Igone op muziek van Arvo Pärt. Deze knalde weer hard uit de geluidsboxen, waaronder een steenkoud  Für Alina. Nu kan een ballet duidelijk neergezette muziek heel goed verdragen en is heel fijn voor de dansers. Maar van de lichte spirituele ideëën bleef niet veel over. Terwijl de naam van dit werk dat wel suggereerde: ‘I meet you where the Horizon ends’. Wederom op Muziek van Alexandre Desplat nam Igone de Jongh, samen met haar gasten, afscheid van het publiek, in dezelfde prachtige jurk als in het begin met een paar galante balletbewegingen.