Juan Pedro García Oliva maakt indruk in de Kleine Zaal van Het Concertgebouw
Gutman Records presenteert Amsterdam Piano Series. Solorerecital Juan Pedro García Oliva. Pianowerken van Albéniz, Sjostakovitsj, Schumann en Prokofiev. Gehoord: 22/11 Kleine Zaal, Concertgebouw, Amsterdam
Door Wenneke Savenije
Terwijl Wilders bezig was met zijn griezelige opmars, vond in Het Concertgebouw een ingetogen recital plaats van opkomend pianotalent Juan Pedro García Oliva, in 2022 winnaar van het YPF Concours, waar hij ook de Publieksprijs en de Reza Namavar Prijs won voor de beste uitvoering van diens in opdracht van het concours geschreven pianowerk. Dat leidde een jaar geleden tot García’s eerste optreden in de Kleine Zaal van het Concertgebouw. En nu speelde hij daar weer, voor een kleine groep geïnteresseerden aan wie zijn uitgebalanceerde en boeiend geprogrammeerde optreden méér dan besteed was. Het is dankzij fondsen, subsidies en concoursen voor jong talent als het YPF Concours, dat talentvolle jonge musici als García de kans krijgen zichzelf onder de aandacht van het publiek te brengen. Als Wilders werkelijk zijn partijprogramma gaat volgen, betekent dat de afschaffing van alle fondsen en subsidies voor kunst en muziek, en dat is geen fijn vooruitzicht voor muziekliefhebbers en jonge muzikale talenten, voor wie muziek een heilige missie is en zeker geen ‘rechtse hobby’. Maar als ze niet gesteund en begeleid worden, kunnen ze zich nooit ontplooien tot werkelijk boeiende musici, een proces dat een enorme investering vraagt, zowel van het jonge talent als van zijn omgeving. Als het aan Wilders ligt moet de kunst zichzelf maar zien te redden, wat in de muziek waarschijnlijk betekent dat populaire publiekstrekkers met veel volgers, zoals bijvoorbeeld Iris Hond, het in de zalen voor het zeggen krijgen. En dat betekent steeds minder Beethoven en Brahms in ruil voor steeds meer Einaudi e.a. muzikaal fast food. Erg? Ja, want daarmee worden de unieke talenten van gevoelige zielen als García, die veel tijd nodig hebben om hun exquise muzikale slow food optimaal te bereiden, van tafel geveegd.
Het bijzondere aan García, die met zijn witte gezicht en gitzwarte ogen de uitstraling heeft van een ‘geroepene’, is dat zijn tot in de kleinste details verzorgde en krachtige pianospel zo volkomen eigen is. De jonge pianist houdt zich verre van virtuoos effectbejag of gemakkelijke sentimenten. Hij gaat helemaal de diepte in en tovert daarmee fascinerende landschappen tevoorschijn uit de partituur. García begon zijn recital met een ingetogen vertolking van Albèniz’ Jerez uit Iberia (boek 4, B 47), waarin al zijn kwaliteiten de revue passeerden als een staalkaart van zijn kunnen, van temperamentvol en gepassioneerd tot poëtisch en meditatief. Af en toe was zijn klank misschien iets te ongenaakbaar, alsof hij de forte passages uithakte uit granieten rotsblokken, terwijl het ook iets zachtmoediger of sensueler had gekund. Maar in de ‘minimalistische’ Tweede sonate van Sjostakovitsj betoonde García zich een meester in het heel veel zeggen met weinig noten, wat leidde tot een kale diepzinnigheid die ontroerde.
Na de pauze bleek de jonge pianist instrumentaal goed opgewassen tegen de betoverende wereld van Schumanns Waldszenen op. 82, al lukte het hem soms net niet om de magie van het woud te verklanken, bijvoorbeeld door de pakkende thematiek van de Vogel als Prophet net iets te snel te spelen. Maar in Prokofievs ‘Oorlogssonate’ nr. 7 in Bes op. 83 waren het juist weer dat gedreven tempo, die bijna blaffende accenten en die haarscherpe fraseringen die de oorlogsmachinerie angstaanjagend expressief opriepen. Het was een mooi recital.
Info:
