Klassiek en eigentijds door Dirac Piano Duo
Gehoord: serie Buitengewoon Klassiek, Theater De Bussel te Oosterhout, 3 juli 2022
Door Olga de Kort
Het Dirac pianoduo van Alessandra di Gennaro en Michele d’Ascenzo bestaat pas drie jaar maar hun gezamenlijke optredens dateren nog uit hun kindertijd. Ze zijn stadsgenoten, klasgenoten en muziekstudiegenoten, die vanuit het Italiaanse L’Aquila in 2015 naar Den Haag zijn gekomen om hun pianostudie aan het Koninklijk Conservatorium voort te zetten. Hier vormden ze het Dirac Piano Duo, dat ook na hun afstuderen bleef bestaan.
Veel mogelijkheden om de kennis met deze jonge Italiaanse musici te maken had het Nederlandse publiek nog niet, aangezien hun debuut bij de Haagse Kunstkring vlak voor de pandemie plaatsvond. Met het concert in het Brabantse Oosterhout presenteerden de pianisten zich als zeer muzikale en op elkaar uitstekend afgestemde quatre-mains spelers, die naast het klassiek ook hedendaags repertoire voortreffelijk beheersen.
De klassiekers in hun programma waren vertegenwoordigd door pianocycli van Robert Schumann en Sergej Rachmaninoff. In zijn sfeervolle Bilder aus Osten opus 66 (1848) zag Schumann de kans om zijn dromen over het Oosten in ‘Herzensduette’ te vertalen. Maar wie exotisch getinte stukken met Oosters aandoende klanken verwacht, komt bedrogen uit. De lyrische miniaturen herinneren in niets aan Perzische tapijten, dansende haremvrouwen, klaterende fonteinen en de geheimen van Duizend-en-een-nacht. Ze komen veel meer overeen met de titel die de componist oorspronkelijk voor ogen stond en die pas later als ondertitel werd gekozen: Zes Impromptu’s. Het Italiaanse duo speelde dit romantische cyclus met vreugde en bezieling, zeer evenwichtig en met veel aandacht voor melodielijnen en onderling ritmische en dynamiekverdeling.
In tegenstelling tot Schumanns pianoalbum, behoren Rachmaninoff’s 6 Morceaux opus 11 (1894) tot vaste repertoirestukken van pianoduo’s. Alessandra en Michele bleken over voldoende muzikaliteit en techniek te beschikken om een levendige, temperamentvolle interpretatie te geven van de melancholieke Barcarolle, het rusteloze Scherzo en opgewekte Russische Lied, de geestige Wals, droevige Romance en krachtige Slava (Glorie). Ook in dit cyclus wisten de pianisten een goede onderlinge klankverhouding tussen de partijen te vinden. De volheid van de klank, ritmische eenheid en uitgebalanceerde dynamiek werd verder versterkt door een doordacht pedaalgebruik.
Het meest opvallend en zonder meer effectvol stuk van het programma was echter de Night (2017) van Fazil Say. Deze indrukwekkende en veeleisende compositie demonstreerde de vele mogelijkheden die moderne muziek voor piano vierhandig in petto heeft en de invloed ervan op klankbeeld en kleurdiepte. Onder handen van Alessandra en Michele (ook letterlijk, want aan toetsen alleen hadden ze niet genoeg) klonk de piano als een waar orkest. Ook hier was er sprake van goede balans, gelijke articulatie en gelijke controle van de dynamiek.
Een welkome toevoeging was dat de musici de tijd namen om hun muzikale keuze zelf toe te lichten en de vragen over de gespeelde muziek te beantwoorden. De belangstelling van het Dirac Piano Duo voor de hedendaagse muziek in combinatie met de kennis van het klassieke repertoire geeft hoop op nog meer interessante programma’s in de toekomst, met de nodige aandacht voor de zelden gehoorde en nieuw gecomponeerde muziek voor piano vierhandig.
