Krachtig en eigenzinnig recitaldebuut van pianiste Isata Kanneh-Mason

Rising Stars: Isata Kanneh-Mason, piano. Werken van Mozart, Chopin, Alberga, Rachmaninoff en Beethoven. Gehoord 8/7 Kleine Zaal, Concertgebouw, Amsterdam.

Wie in 2021 de prachtige BBC documentaire ‘This house is full of music’ over de muzikale familie Kanneh-Mason heeft gezien, kan niet meer anders dan van de ruimdenkende ouders en hun zeven vrolijke kinderen houden. Beide ouders spelen piano en hun kinderen (tussen de 11 en 26 jaar oud) bespelen allemaal op hoog niveau twee of meer instrumenten. De cello spelende Sheku brak als eerste van de familie internationaal door toen hij in 2016 de Young Musicians of The Year wedstrijd van de BBC won. Eerder dat jaar nam hij met samen met zijn broer en zussen als ‘The Kanneh- Masons’ met groot succes deel aan Britain’s Got Talent. Op 19 mei 2018 stal Sheku op de bruiloft van prins Harry en Megan de harten van het bruidspaar, het Britse volk én de tv-kijkers over de hele wereld. En op de Cello Biënnale 2018 trok hij niet alleen de aandacht met zijn opmerkelijk kleurrijke en expressieve cellotoon in werken van Beethoven en Sjostakovitsj met zijn getalenteerde zus Isata aan de piano, maar daarnaast ook met door hemzelf voor cello gearrangeerde rocknummers.

Inmiddels vormen Sheku en Isata een vast duo en de populariteit van de familie Kanneh-Mason, die als gevolg van corona weer een tijd met zijn allen samenleefden in hun Pipi Langkous-achtige villa in de groene heuvels van Nottingham, kan niet meer stuk. Isata, de oudste zus, die met viool begon maar al op haar achtste als besloot dat ze pianist wilde worden, is als tweede Kanneh-Mason druk aan de weg aan het timmeren. Haar debuut-cd Romance met muziek van Clara Schumann werd internationaal geprezen en sindsdien regent het loftuitingen. Classic FM noemde haar ’A player of considerabel talent’, in 2021 won ze de Leonard Bernstein Award en in 2020 de Opus Klassik voor de beste jonge artieste. Nu zit ze in de prestigieuze Rising Stars serie, die haar niet alleen langs de belangrijkste concertzalen van Europa voert, maar haar ook laat deelnemen aan de zogenaamde outreach-activiteiten om kinderen kennis te laten maken met klassieke muziek. Isata: ‘In heel Europa speel ik ook op scholen. Ik speel dan eerst muziek en daarna mogen de kinderen vragen stellen. Ze zijn heel betrokken en geïnteresseerd.’  Ook kon ze in het kader van de Rising Stars-tournee een opdracht geven aan een componist naar keuze. Dat werd de Jamaicaanse Aleanor Alberga (1949), die speciaal voor haar het pianostuk Cwicseolfor (‘kwikzilver’) componeerde, waarin de componiste de onnavolgbaar grillige wegen van het vloeibare metaal kwik ‘verklankt’.

In de Kleine Zaal, waar Isata woensdagavond haar opwachting maakte, zat het stampvol. Ze kwam toch een beetje verlegen het podium oplopen in een groene glitter jumpsuit met Afro kapsel, ze vagelijk deed denken aan de jonge Nina Simone. Even keerde ze zich volledig naar binnen, om zich vervolgens met samengebalde energie op de kwetsbare noten van Mozarts Sonate nr. 14 in c KV 457 te storten.  Duidelijk nerveus miste ze daardoor een fractie van de eerste versiering aan de discant, maar daarna begon het te stromen en liet   Isata zich door Mozart inspireren tot spontaniteit, vuur en daadkracht. Het tempo lag erg hoog, waardoor de melodieuze wendingen soms in de verdrukking kwamen, fortes af en toe klonken alsof er een charmant en vastberaden olifantje door een porseleinkast stormde en dynamische contrasten hun uitwerking misten door te weinig adempauzes in het muzikale betoog. Maar er viel ook passie en poëzie te beluisteren, met name in het schitterende tweede deel, waarna Asita er in de enerverende Finale weer vandoor vloog als een vuurpijl. Het klonk alsof er een ruwe diamant aan het ‘woord’ was, die pas optimaal en ontwapenend zal gaan schitteren als er een fijn slijper in de vorm van een wijze en ervaren meesterpianist aan te pas komt, die haar de geheime leer van de subtielste nuances van klank, frasering en dynamiek kan uitleggen en mogelijk ook kan leren nog beter om te gaan met nervositeit.

Veel overtuigender klonk Asita daarna in de Tweede ballade nr. 2 in f van Chopin, al sinds haar jeugd een van haar lievelingsstukken. Binnen de wiegende ritmische beweging was nu haar klankbalans veel beter en in het gepassioneerde middengedeelte fonkelde haar spel, al klonken sommige passages ook nogal statisch en mistte de overkoepelende verhaallijn nog een beetje samenhang in timing en spanningsopbouw. De Chaconne van Goebaidoelina bleek haar uitstekend te liggen: Isata bewoog zich vrijer dan in de eerste twee stukken door de compositorische ruimte van de partituur, genoot hoorbaar van ritmes en samenklanken en liet de vleugel Bachiaans en soms jazzy getuigen van muzikale power en eigenzinnigheid.

Na de pauze ging de pianiste helemaal los in het spannende stuk dat Eleanor Alberga speciaal voor haar geschreven heeft: Cwiseolflor (‘kwikzilver’), het enige metaal dat zich vloeibaar kan manifesteren en dan bij voorkeur grillige vormen aanneemt. Isata: ‘Het is echt als kwik, met veelkleurige akkoorden. Ineens breekt het licht door en verandert een akkoord van kleur, alsof het vloeibaar is.’ De pianiste slaagde erin zowel de fascinerende glans van kwik als de eigenzinnige veelvormigheid van het materiaal met de pittige noten van Alberga over het voetlicht te brengen, met vaart, kracht, poëzie, swing en overtuigingskracht.

Er volgden twee behoorlijk goed en geconcentreerd gespeelde delen uit Etudes-tableaux, op. 39 van Rachmaninoff, Isata’s lievelingscomponist: de mooi kabbelende en droomachtige Etude nr. 2, Lento assai en de turbulente Etude nr. 6, Allegro in a, waarin stormachtige hectiek en romantiek elkaar nu vloeiend afwisselden. Tot besluit speelde ze Beethovens Sonate in f, op. 2 nr. 1. Klonk het openingsdeel nog een beetje schools, in het Adagio wist ze de decoraties fraai in te bedden in de lieflijk uiteengezette melodiestroom, al ontbrak het af en toe weer een beetje aan verfijning en klankschoonheid. Charmant klonk daarna het Menuet, bijna als een geraffineerd muzikaal boompje verwisselen, waarna Isata besloot met een stormachtige lezing van het Prestissimo, waarin ze waarachtige vervoering overbracht omdat ze er zelf volledig door vervoerd raakte. Bij wijze van toegift speelde de pianiste nog een spontane, meeslepende en vrijgevochten versie van Gershwins jazzy Prelude nr. 1.

Wenneke Savenije

Info:

www.concertgebouw.nl

http://www.kannehmasons.com/project/isata-kanneh-mason/

Steun De Nieuwe Muze! Lees ons, like ons, volg ons en neem een abonnement op ons onafhankelijke muziektijdschrift op www.denieuwemuze.nl .

Hier vindt ook onze nieuwe kortingsactie, die geldig is tot 1 september 2022!