Residentie Orkest van verstild tot bloedstollend

Gisteravond nam het Residentie Orkest het publiek in de goed gevulde concertzaal van Amare mee op reis van Engeland naar Spanje. Onder chefdirigent Jun Märkl is finesse handelsmerk geworden. Het meest frappant aan het pleidooi dat samen met cellist Leonard Elschenbroich voor Elgars Celloconcert werd gehouden waren de momenten van verstilling. Anders wellicht dan het gewoonlijk aan de dag gedragen pathos, maar door uiterste alertheid en precisie, in alle broosheid toch diep indrukwekkend.

Vanuit Elgars kwijnend victoriaans Engeland zetten we met Claude Debussy’s Images koers naar Spanje in een speciaal voor deze route aangepaste volgorde met de Franse Rondes de Printemps in het hart en eindigend met Ibéria. Ook hier weer een feest van optimaal afgewogen timbres, gracieuze guirlandes en knisperende ritmiek. Maar klonk het in de kraakheldere akoestiek van Amare niet net iets te concreet om een zweem van mystiek te behouden?

Als dat al zo was dan werd dat juist een uitgesproken pré in de vertolking van Ravels uitdagende Boléro. Het strakke tempo was geen verrassing. Bloedstollend echter was de tergend trage dynamische opbouw die Märkl met voorbedachten rade neerzette. Waarbij hij vanuit de kleinste beweging in de linkerhand begon en de rechterhand pas inzette toen hij, ruim voorbij fortissimo, handig gebruik makend van Ravels meesterlijke orkestratie, de muziek nog veel verder deed aanzwellen. En natuurlijk ging het dak eraf. Het publiek onthaalde het orkest en hun chefdirigent met luid applaus en gejoel.

Morgenochtend gaat het programma nog één keer op herhaling en zeker de moeite waard.

Elger Niels

Gehoord: 7 november, Grote Zaal, Amare, Den Haag