Geweldig slotconcert De Klassieke Duif

Gehoord: 6 juli 2024, 14.00 en 20.00 uur, De Duif, Amsterdam

Door Wenneke Savenije

Hoog niveau

Een van de bijzondere dingen aan het nieuwe kamermuziekfestival De Klassieke Duif van celliste Ella van Poucke en violist Stephen Waarts, is dat het niet een eenmalig evenement betreft, maar een kwalitatief hoogwaardige kamermuziekserie die het hele jaar doorloopt. Standplaats De Duif in Amsterdam leent zich uitstekend voor deze opzet in samenwerking met Stadsherstel Amsterdam, voor wie Ella van Poucke een soort permanente ‘artist in residence’ is. Want al vanaf haar twaalfde speelt de celliste kamermuziek in de Amstelkerk en later De Duif, o.a. in het kader van de vermaarde Oliebollenconcerten, altijd in samenwerking met Stadsherstel. Daarbij weet ze zich steevast met getalenteerde musici te omringen, zodat de concerten altijd smaken naar méér. Volgens Van Poucke, wiens trompet en altviool spelende ouders ooit met de Oliebollenconcerten begonnen, zet ze met de Klassieke Duif een dierbare traditie voort. En het is te hopen dat ze daarmee door blijft gaan, want de concerten die ze tot nu toe geprogrammeerd heeft samen met de inspirerende Amerikaans-Nederlandse violist Stephen Waarts, met wie Van Poucke al sinds haar tiende bevriend is en samenspeelt, bleken allemaal zeer de moeite waard. Niet alleen vanwege de verrassende programmering, waarbij elk concert een eigen titel meekreeg – van Vol Vreugde en French Delight tot aan Boheemse Middag en Schumann de dichter – maar vooral ook vanwege het hoge niveau van de overwegend jonge musici, die de overvloed aan minder of onbekende stukken op het programma met veel passie en instrumentale brille wisten uit te voeren. Zie daarvoor ook eerdere recensies op deze website.

Boheemse middag

Op de laatste dag van het Juli Festival van De Klassieke Duif speelden pianist Caspar Vos en de Finse pianist Juho Pohjonen  charmant en intiem, dansant en geraffineerd, drie Slavische Dansen van Dvorák, waarbij Vos zich aan de discant opstelde als een rots in de branding met heimelijke dromen en visioenen waarvan hij de luisteraar fijnzinnig deelgenoot maakte, terwijl Pohjonen aan de baskant de door de Tsjechische folklore geïnspireerde muziek liet dansen en stromen met de vanzelfsprekende maar onweerstaanbare energie van bergbeken en watervallen. Na dit geslaagde pianoduo-optreden, speelde violist Stephen Waarts in levendige dialogen met de Ierse violiste Mairéad Hickey zeven delen uit BartóksDuo’s voor twee violen. Geanimeerd trok het vioolduo alles uit de kast om te laten horen dat uit deze vaak door amateurs gespeelde duo’s een enorme rijkdom aan gevarieerde melodieën en ritmes, sferen en kleuren valt te destilleren. Daarna werd de stemming mysterieuzer en complexer in de vijfdelige Serenade op. 10 van Dohnányi, geconcentreerd uitgevoerd door violiste Hickey, de Noorse altviolist Eivind Ringstad en celliste Ella van Poucke. Ook in dit ad hoc trio bleken de musici goed aan elkaar gewaagd, zodat de fascinerende, afwisselende en fantasierijke muziek van Dohnányi open bloeide en sterk tot de verbeelding ging spreken.

Schumann de dichter

Op de slotavond openden Stephen Waarts en Juho Pohjonen het concert met een betoverende lezing van Schumanns Drei Romanzen op. 94, waarbij de getalenteerde violist van de bescheiden pianist alle ruimte kreeg om zich van zijn meest gevoelige kanten te laten horen. Waarts excelleerde in klankschoonheid, zangerige fraseringen en verfijnde expressie.

Daarna volgde een grote verrassing in de persoon van bariton Michael Wilmering, die in een vrolijke oranjerode blouse compleet met gouden ketting volkomen ontspannen maar met een fenomenale stem Schumanns Dichterliebe zong, met de altijd soliede maar ook empathisch musicerende Caspar Vos aan de piano. Wilmering, die in de opera al zijn sporen heeft verdiend, slaagde erin om aan elk van de 16 liederen een uniek karakter te verlenen. Poëtisch en theatraal, teder en dramatisch, onstuimig en ingetogen, woest en lieflijk, alle denkbare emoties passeerden de revue waarbij Wilmerink levendig en boordevol fantasie vloeiend heen en weer bewoog tussen de fijngevoelige Eusebius en de onstuimige Florestan, de beide alterego’s van Schumann, die luidkeels aan bod kwamen. Wilmerink zong met een prettig soort zelfverzekerdheid: gewetensvol, krachtig en expressief. Het klonk werkelijk schitterend.

Tot besluit van het festival leefden Waarts, Hickey, Ringstad, Van Poucke en Pohjonen zich op gestroomlijnde wijze uit in Schumanns vierdelige Pianokwintet in Es, op. 44, zonder twijfel een van de mooiste werken uit het kamermuziekrepertoire. Ella van Poucke speelde het stuk al heel jong met het Reizend Muziekgezelschap van violist Christiaan Bor, en dat was te horen want ze kent de partituur tot in de kleinste details. Ook de andere musici hadden genoeg affiniteit met de partituur om de muziek werkelijk vleugels te geven, zodat de betoverende noten van Schumann volledig recht deden aan de titel van het slotconcert. Was de Noorse altviolist eerder die dag nog een beetje bescheiden, tijdens zijn prachtige solo’s gooide hij nu alle registers open. Hij speelde ze met passie en een warmbloedige klank, waardoor er een fraaie wisselwerking op gang kwam met de andere musici, die van nature al wat meer naar buiten gericht musiceren. Pohjonen hield aan de piano intiem maar onstuitbaar de woelige bewegingen gaande, waarmee hij de strijkers het kader verschafte om zich helemaal uit te leven in hun individuele partijen, zonder daarbij het geheel uit het oog te verliezen. Zo klonk de componist daadwerkelijk van zijn meest dichterlijke kant.

Wenneke Savenije

Info:

https://stadsherstel.nl/cultuuragenda/de-klassieke-duif-start-seizoen-2/

Eerstvolgende concert van De Klassieke Duif op 4 oktober in De Duif in Amsterdam