Richard Strauss – Don Quixote

Als tegenhanger van het hoogedelgermaanse Ein Heldenleben waagde Richard Strauss zich aan een symfonisch gedicht van komische aard: een programmatische bewerking van Cervantes’ Don Quixote. Als we het programma volgen, dat Arthur Hahn in opdracht van de componist voor de première maakte, horen we inderdaad alle doldrieste avonturen van surrogaatridder Don Quixote en zijn trouwe knecht Sancho Panza voorbijkomen: de strijd tegen de windmolens, ingenieus georkestreerde blèrende schapen (vooral de Franse luisteraars voelden zich hier behoorlijk beetgenomen) en natuurlijk zoete tonen voor de al even zoete Dulcinea. Overigens kon Strauss het natuurlijk niet laten om onder de zorgvuldig aangebrachte laag ironie muziek te schrijven die zo af en toe van een ontroerende schoonheid is.

Bij het kritisch commentaar vinden we overigens niet alleen het hierboven genoemde programma, maar ook een overzicht van de programmatische noten uit de oorspronkelijke pianoreductie én die uit de partituur van dirigent Clemens Krauss. De huidige editie is samengesteld op basis van eerste editie en gecorrigeerd aan de hand van de autograaf en de eerste editie van de partijen.

Over de noten en de bladspiegel is zoals vaak bij Breitkopf ‘helaas’ weinig te klagen voor de recensent, behalve dat – zoals we vaak zien – de verschillende instrumentgroepen wat al te dicht op elkaar staan. Over de praktische kanten van de notatie en verdeling van de vele en prominente solo’s voor verschillende strijkinstrumenten is nagedacht, zowel wat de partituur als de partijen betreft. Over de partijen heeft De Nieuwe Muze geen beschikking gehad.

Melle Heij

Breitkopf & Härtel PB 5719
ISMN 979-0-004-21656-9