10e editie Cello Biënnale feestelijk van start

Tien! Openingsconcert Cello Biënnale (31 oktober t/m 10 november). Gehoord 31 oktober 2024, Muziekgebouw aan ’t IJ, Amsterdam

Door Wenneke Savenije

 

Veelzijdig en verrassend

Bij feest hoort champagne en Maarten Mostert, het artistieke brein achter het grootste cellofestival ter wereld, heeft alle reden om de tiende editie van zijn festival groots te vieren. Alle edities tot nu toe waren succesvol, de Cello Biënnale doorstond zelfs Covid en het aantal bezoekers ligt om en nabij de 22.000 in anderhalve week. De sfeer is altijd geweldig en zelfs nu ineens de zakelijk leider wegens omstandigheden tijdelijk moest afhaken tijdens de voorbereidingen, zorgt Mostert er wel voor dat alles gewoon door kan gaan. En dat betekent dat ook de 10e editie van de Cello Biënnale, opgebouwd rondom het thema ‘Tien!’, groots van opzet is. Tientallen cellisten uit alle windstreken doen Amsterdam aan om op te treden tijdens het festival en hun collega’s te ontmoeten en de programmering is als altijd kleurrijk, origineel, veelzijdig en verassend.

 

 

Geniaal duo

Na een gemoedelijk praatje van Mostert ging de kurk van de fles en stroomden de noten als bruisende goudgele champagne de Grote Zaal van het Muziekgebouw aan ’t IJ in, die al bij de opening traditiegetrouw was uitverkocht. Wie had verwacht dat het feestconcert met toeters en bellen zou beginnen, kwam bedrogen uit. Want de opening was juist ragfijn en zacht, gespeelde door het duo Nicolas Altstaedt op cello en Thomas Dunford op luit, twee geniale musici die al eerder samenspeelden op het Prinsengrachtconcert 2022, zie o.a. https://youtu.be/ULz_gr3r3pc?si=NK4kTOt1xHdvrOXy ). Wat ze gister deden was feitelijk een herhaling van dat programma. Op het lieflijke getokkel van Dunford begon Altstaedt als ware hij een zwerm vogels die vanuit de verte de zaal in kwam vliegen met de arpeggio’s van Imitazione delle Campane, het derde deel uit de Sonate voor Viool en Continuo van Johann Paul von Westhoff (1656-1705), een briljante  voorloper van J.S. Bach.

 

 

Daarna begon de luit zich kernachtiger te manifesteren in Le Tourbillon van Marin Marais (1656-1728), aan wie we de mooiste viola da gamba stukken te danken hebben. Altstaedt vloog er met een geraffineerde stokvoering en behendig vingerwerk razendsnel doorheen, om het publiek vervolgens onder te dompelen in de melancholie van Marais’ Les Voix Humaines en de dansritmes van zijn Grand Ballet, waarbij het samenspel met Dunford van een wonderlijke souplesse en gratie was. De ijle en dromerige klankwereld van Saties Gnossienes nr. 1 vormde de inleiding tot een verrassende bewerking van Blackbird van de Beatles, waarbij Dunford begon te zingen en de enigszins gratuit melodieën op zijn cello spelende Altstaedt zich al snel als tweede stem aandiende. In een zaal vol babyboomers riepen beide heren de nodige emoties op.

 

 

Hemels en aards

Waarom het Cello Octet Amsterdam van meet af aan tot de geliefde gasten van de Cello Biënnale behoort, werd duidelijk tijdens hun prachtige vertolking van de metafysische klanken van Arvo Pärts Silouan’s Song, gevolgd door een krachtige uitvoering van het speelse, levendige, soms schurende en van karakter folkloristisch getinte Ibérica van Theo Loevendie, waarbij iedereen weer met zijn voeten op de Amsterdamse grond belandde en het Muziekgebouw aan ’t IJ dienst deed als een tempel voor eigentijdse stadsgeluiden.

 

 

Er volgde een selectie uit Soulvolle Songs, ontwapenend gebracht door de Curaçaose jazzzangeres Kris Berry, die zich heel toepasselijk liet begeleiden door een contrabas en twee semi klassiek opererende cellisten.

 

Romantiek en wereldmuziek

Na de pauze speelde cellist Pieter Wispelwey met zijn voormalige leerling Stefano Bruno de vijf romantische Duo’s opus 53 van Glière en hoewel niet alles even zuiver was, zat de stemming er goed in en maakte het duo duidelijk dat eigenlijk niets zo leuk is als samen met een muzikale geestverwant muziek maken op een zo hoog mogelijk niveau.

 

 

Tot besluit van de bonte avond beklom het Nederlands Blazers Ensemble het podium om zich muzikaal uit te leven in delen uit Troubadours: de Zingende Strijkstok. Daarbij hadden ze twee zangeressen en een morin khuur (strijkinstrument met paardenkop) – speler uit Mongolië van stal gehaald, die geheel in de geest van voormalig artistiek leider Bart Schneemann spontane dialogen met de blazers aangingen. Als vanouds leidde dat tot swingende muziek en spannende momenten, maar er lag wat mij betreft toch een beetje een grauwsluier over het voorheen altijd zo overtuigend spelende NBE (nooit eerder hoorde ik ze bijvoorbeeld af en toe aardig vals spelen…) en ook de humor was helaas enigszins verdwenen.

 

 

Maar de solisten maakten alles goed: Chieko Donker Duyvis als originele en zwoele jazzzangeres, onafscheidelijk gewapend met haar cello, de vurige Nesrine als gepassioneerde en brutale topartieste die zowel met haar geweldige stem als ritmisch spelend op haar elektronische cello moeiteloos de zaal inpakt, en de Mongoolse Enkhjargal Dandarvaanchig, een oerfenomeen op zijn kleine paardenkop-cello, waarbij hij ook nog een virtuoos zanger bleek, die af en toe even overstapte op rauwe en ruige Mongoolse keelzang.

 

 

Editie Tien! Is al bij voorbaat geslaagd en heeft de komende tien dagen nog enorm veel moois te bieden. Vandaag begon de eerste ronde van het Nationaal Cello Concours en vanavond spelen Quirine Viersen, Boris Andrianov en Alban Gerhardt onbekende celloconcerten van o.a. Bargiel en Volkmann met het Nederlands Kamerorkest, waarbij ook muziek van de 19e -eeuwse Franse componiste Louise Farrenc en de hedendaagse Engelsman Thomas Adès wordt uitgevoerd.  Kijk voor het volledige festivalprogramma op de website van de Cello Biënnale, die zich tot en met 10 november afspeelt in het Amsterdamse Muziekgebouw aan ’t IJ en het Bimhuis:

https://www.cellobiennale.nl/nl/voorstellingen

Wenneke Savenije

 

 

 

Info & Tickets:

https://www.cellobiennale.nl

www.muziekgebouw.nl

You May Also Like

De Hangende Tuinen van Babylon

Orkest van de Achttiende Eeuw welluidend en beschaafd

CHANGES – Roctet presenteert nieuwe cd met wereldpremière Theo Loevendie

Een bijzondere avond die niet helemaal op gang wilde komen