Sopraan Lise Davidsen is een sensatie
NTR ZaterdagMatinee. Lise Davidsen verenigt Duitsland en Italië. Werken van Verdi, Von Weber en Wagner door Lise Davidsen, sopraan, en het Radio Filharmonisch Orkest o.l.v. James Gaffigan. Gehoord 8 oktober, Concertgebouw, Amsterdam.
Ze zou moeiteloos het glas van de kroonluchters in het Concertgebouw aan diggelen kunnen zingen met de ongelooflijke laserstraalachtige kracht van haar kleurrijke en warme stem. De Noorse Lise Davidsen, die in 2021 voor het eerst optrad in de NTR ZaterdagMatinee met de hoofdrol in Janacecks Jenufa, ontpopt zich in alle opzichten tot een sensatie. Nadat ze in 2015 Placido Domingo’s operaconcours Operalia in Londen had gewonnen en nog datzelfde jaar alle prijzen in de wacht sleepte op de Hans Gabor Belvedere Singing Competition in Amsterdam, is haar indrukwekkende opmars in de wereld van de opera niet meer te stuiten. Ondanks Covid-19 wist ze zich te profileren als DE stem van dit moment. In 2021 heropende ze met Riccardo Chailly La Scala in Milaan en werd ze door de Internationale Opera Awards uitgeroepen tot Female Singer of the Year. Ze maakte furore met haar vertolking van Verdi- en Wagnerrollen en haar agenda staat nu al voor vijf jaar volgeboekt. Alle grote operahuizen willen haar engageren en dat is terecht, want ze is een oer fenomeen.
Zelf verbleef Lise Davidsen begin oktober in Noorwegen, waar ze zich sportief laafde aan de ongenaakbare natuur van haar vaderland. Zoals ze zonder angst op de ijzingwekkend steile en hoge rotswand van een fjord gaat zitten, zo ook is geen berg haar te hoog als het zingen betreft. Niet dat ze niet nerveus is voor een optreden, maar daar weet ze inmiddels al heel goed mee om te gaan. Als ze het podium oploopt is Lise Davidsen de volslanke rust in eigen persoon. Nadat het Radio Filharmonisch Orkest o.l.v. James Gaffigan een dynamische en theatrale lezing van Verdi’s Sinfonia uit I vespri siciliani (1855) ten gehore had gegeven, wachtte Lise Davidsen in een diepblauw glanzende jurk kalm de orkestinleiding van Verdi’s aria ‘Ma dall’arido stelo divulsa’ uit Un ballo in Maschera (1859) af, om vanaf het moment dat ze haar gezegende mond opendeed meteen een golf van ontzag en verbazing in de Grote Zaal te veroorzaken. Wat een stem, volume, harstocht en verbeeldingskracht kwam er uit Davidsens keel, terwijl de sopraan zelf er tamelijk ontspannen bij bleef staan. Wat wacht Amelia als straks de liefdesvlam voor Riccardo, de beste vriend van haar echtgenoot, met behulp van een waarzegster en haar toverkruiden uitgedoofd zal zijn? Davidson vroeg het zich af met ingetogen weemoed en dramatiek, maar al gauw steeg de spanning en brak muzikaal en theatraal de hectiek los. Alle hoop op een goede afloop voor Amelia bleek tevergeefs, maar de toekomst voor Davidsen met haar volumineuze, wendbare, zich hoog en laag tussen gouden en donkerrode klankkleuren bewegende stem belooft wereldfaam.
Daarna bewezen het Radio Filharmonisch en de even bekwame als enthousiasmerende vaste gastdirigent Gaffigan, die komend seizoen Generalmusikdirektor wordt bij de Komische Oper Berlin, zo goed op elkaar ingespeeld te zijn dat elke theatrale armbeweging van de dirgent onmiddellijk werd opgepakt door de orkestmusici, met levendig en sonoor orkestraal heksentumult in Verdi’s balletmuziek Ballabili als resultaat. Na de pauze volgde een fraaie uitvoering van de ouverture uit Webers Der Freischütz, waarin de componist een brug sloeg tussen de opera in Italië en Duitsland en eigenlijk al alles had bedacht wat Wagner later zou gaan uitwerken. In de aria ‘Leise, leis, fromme Weise’ belichtte Lise Davidsen in de rol van het engelachtige en pure karakter Agathe met de vanzelfsprekendheid en trefzekerheid van een waarachtig natuurtalent de strijd tussen goed en kwaad, die ze met Duitse intensiteit en het cantabile van een Italiaanse diva wist te beslechten in het voordeel van het goede.
Van hieruit was het nog maar één brug naar Wagners Karfreitagszauber uit Parsifal, waarin de trage tempi, de sacrale melodiestromen en de exotische orkestrale mengklanken een bedwelmende metafysische klankwereld oproepen. Nu in het zwart gekleed en zingend vanaf halverwege de rode trappen imponeerde Davidsen met haar warmte en levensvreugde in Wagners ‘Dich, teure Halle’ uit Tannhäuser, een aria waarvoor Webers Agathe model heeft gestaan. Er volgde nog een gedreven uitvoering van de ouverture uit Die Mestersinger von Nürnberg, waarna Davidsen de zaal verrukte met nog een toegift. Vol overtuigingskracht en vuur zong ze de aria ‘Vissi d’Arte’ uit Puccina’s Tosca en stal (bijna) alle harten.
Tekst: Wenneke Savenije
Beelden met orkest: fotograaf ©Eduardus Lee
Info:
