Feestconcert Nederlands Philharmonisch met dikke glimlach
Nederlands Philharmonisch o.l.v. Michele Spotti. Met Inna Demenkova, sopraan, Teresa Iervolino, mezzosopraan, Dumitru Mîțu, tenor. Diverse werken van Rossini, Puccini, J. Strauss jr., Lehár, Dvořák, Bernstein, Bizet, De Abreu. Gehoord: 20 december 2025, Concertgebouw, Grote zaal, Amsterdam
Door Peter Schlamilch
Yakov Kreizberg (1959–2011), de vroeggestorven Russisch-Amerikaanse dirigent die een cruciale rol speelde in de ontwikkeling van het Nederlands Philharmonisch Orkest (NedPhO), was daar chef-dirigent van 2003 tot 2011. Hij was de grondlegger van de traditie van het jaarlijkse Feestconcert in december, waarbij zijn doel was om de drempel naar de klassieke concertzaal te verlagen met energieke en toegankelijke programma’s en het jaar met een ‘grote glimlach’ af te sluiten.
Squillo
Die glimlach was volop aanwezig tijdens het Feestconcert van dit jaar, die geleid werd door de jonge Milanese dirigent Michele Spotti, die ik eerder dit jaar in Parma Verdi’s Falstaff zag dirigeren. Ook nu bracht hij een uitstekende, bijna kamermuzikale lichtheid – ondanks de forse orkestbezetting – die echter soms wat gewicht ontbeerde, en dramatische diepgang. Bij de meeste nummers in dit feestelijke programma paste die esthetische houding uitstekend, zoals in de voortvarend en aanstekelijk gespeelde ouverture uit Rossini’s Willem Tell, waarin het orkest een imposant visitekaartje afgaf: de eerste cellosolo was rond en sonoor, de althobo niet minder en de strijkers onder Spotti’s leiding energiek, voortvarend en spatgelijk. De laatste delen uit Puccini’s La Bohème hadden echter wel wat meer vuur kunnen gebruiken, want ook in een Feestconcert is Mimi’s lot verre van eenvoudig en moet Rodolfo’s gloedvolle liefde ieders harten verwarmen. De Moldavische tenor die de jonge charmeur vertolkte, Dumitru Mîțu, heeft een prachtig, lyrisch en edel stemgeluid, maar gaf net te weinig squillo (een zangterm voor die heldere, trompetachtige, ‘ringende’ resonantie die de stem van een operazanger boven het orkest laat uitkomen zonder te schreeuwen) om ons echt mee te nemen in zijn waanzinnige ‘liefde op het eerste gezicht’. Ook in zijn latere duet, het heerlijke Lippen Schweigen uit Lehars Lustige Witwe, zong hij prachtig, maar soms net te ingetogen om te overtuigen. Gelukkig deden de bloedmooie en intiem begeleidende strijkers dat volop.
Rondborstig en verleidelijk
Wie zeker overtuigde was de Russische sopraan Inna Demenkova – net als Mîțu een half jaar geleden nog te horen in Boris Godoenov en Il trittico bij DNO, toen ze, net als nu, voortreffelijk zong en acteerde, destijds, maar ook nu, ‘een genot om naar te luisteren’. En hoewel haar stem eigenlijk een maatje te groot is voor de verlegen Mimi, klotste haar verliefdheid en overgave tegen de plinten (waar de slotnoot van beide gelieven overigens gebleven was werd niet helemaal duidelijk). In Dvořáks Maanaria was ze echter helemaal op haar plek en zong ze de sterren van de hemel. De Italiaanse Teresa Iervolino, in de eerdergenoemde Falstaff nog als Mrs. Quickly heel levendig en vocaal gaaf, zong met haar heerlijke warme en ronde mezzo de meeslepende Csárdás uit Lehars Zigeunerliebe, het publiek tot groot enthousiasme opzwepend (net als de mooie vioolsolo!), evenals iets daarna in haar Carmen, die vurig, rondborstig en verleidelijk klonk en ook zo gespeeld werd.
In blakende vorm
Het Nederlands Philharmonisch speelde, als gezegd, uitstekend – voortvarend en vrijwel vlekkeloos, een hele prestatie in een periode waarin je ook Capuleti speelt in de Stopera, en de repetitietijd niet altijd ruim bemeten is. De ouverture van Die Fledermaus klonk als een klok, met prachtige blazerssolo’s (hobo!) en geraffineerde streken in de strijkers. Bernsteins Candide-Ouverture klonk gewoon écht heel goed en Amerikaans strak, en Dvořáks Zevende Slavische Dans was puntgaaf: een orkest in blakende vorm. Als toegift vond ik La vie en rose wat minder ‘Kersterig’, maar het gaf niet: dit concert toverde, ook mede dankzij de prachtige belichting en kleureffecten, een brede glimlach op het gezicht van de bezoekers in de uitverkochte zaal – dank aan het NedPho voor dit prachtig Kerstgeschenk!
Peter Schlamilch
Foto’s: Melle Meivogel
