Van Curaçao tot Concertgebouw

Tania Kross (mezzosopraan), Randal Corsen en Ernst Munneke (piano en melodica)

Gehoord:30 maart Phil. Haarlem

Nog te horen tot en met 30 mei (zie voor speellijst https://www.theater.nl/25-jaar-kross-van-curacao-tot-concertgebouw/)

 

 

Terug naar Curacao

Een hinkstapsprong door het muzikale leven van Tania Kross, zo is haar voorstelling Van Curaçao tot Concertgebouw het best te omschrijven. Ze toert er nog tot eind mei mee door Nederland en het is na voorstellingen als Kross Over en Van Mozart tot Madonna vooralsnog de laatste one woman show – zo mogen we haar zelf geproduceerde theatervoorstellingen wel noemen – van de flamboyante operadiva. Kross heeft in de coronaperiode met haar hele familie haar biezen gepakt en niet alleen gekozen voor het heerlijke klimaat van haar geboorte-eiland, maar ook voor een verlegging van haar activiteiten. Optreden in de Latijns-Amerikaanse landen, een theater op Curaçao nieuw leven inblazen en jong talent op haar eiland bijstaan zijn, na vijfentwintig jaar zelf in de spotlight gestaan te hebben, haar belangrijkste speerpunten voor de komende jaren.

 

 

Afscheid

In die zin is Van Curaçao tot Concertgebouw een afscheid, al zal ze zeker nog geregeld op uitnodiging in Nederland optreden of in tv-programma’s verschijnen. Hoewel ze de voorstelling niet nadrukkelijk als een afscheid bracht, noemt ze het wel haar meest persoonlijke voorstelling tot nu toe. Logisch, want samen met de pianisten Randal Corsen en Ernst Munneke – met beiden heeft ze al een decennialange muzikale relatie – dendert ze op even luchtige als bij vlagen humoristische wijze langs de momenten en de liederen en aria’s die voor haar een bijzondere betekenis hebben gehad. Zo gaat het voor de pauze van de opera Carmen, die om precies te zijn in twee minuten en zesenveertig seconden uit de doeken wordt gedaan, naar de aria van Baba de Turk uit Stravinsky’s Rake’s Progress en van Chaussons Chanson Perpetuelle naar een weinig historisch verantwoorde maar ontroerend mooie versie van Dowlands Flow my tears.

Ondertussen praat de zangeres het geheel als een ware variétéartiest luchtig aan elkaar – zo ‘componeert Stravinsky niet echt meezingers’-, heeft ze ‘videoclips’ laten maken die haar verhaal en de muziek ondersteunen en spelen de Curaçaose (jazz)pianist Randal Corsen en de meer klassiek georiënteerde Ernst Munneke (onder andere repetitor bij De Nederlandse Opera) de sterren van de hemel terwijl ze de grootste ster van de avond naadloos blijven volgen.

 

 

Bonte verzameling

Ook na de pauze draait de carrousel op volle toeren met een door Corsen verjazzte instrumentale en Chopineske wals van de laat negentiende eeuwse Curaçaose componist Jacobo Conrad, twee mooi contrasterende liederen uit de Canciones negras van de Spaanse componist Xavier Montsalvatge, de aria van Alida uit de door Corsen op instigatie van Tania Kross gecomponeerde eerste opera in het Papiamentu Katibu i Shon (Meester en slaaf) en het onvermijdelijke Barcelona. Deze hit van Freddy Mercury en Montserrat Caballé zong Kross in 2017 samen met Tommy Christiaan in het tv-programma Beste Zangers. Hun registratie is inmiddels goed voor zo’n tien miljoen views op YouTube en Spotify. Vandaar dat Kross het gekscherend haar grootse inkomstenbron noemt.

Het is een even prachtige als bonte verzameling liederen en aria’s die voor Kross een bijzondere betekenis hebben, maar die zo achter elkaar het programma wat vluchtig en van de hak op de tak maken. Het is vooral dankzij het handige en smeuïge pianospel van de beide pianisten, af en toe door beiden afgewisseld met wat meeslepende solo’s op de melodica, en de presentatie van Tania Kross dat het een vrolijk geheel blijft dat geen moment verveelt. Daarbij blijft Tania Kross een formidabele mezzo die net zo gemakkelijk thuis is in haar altkleurige laagte als in haar kristalheldere sopraanhoogte.

 

 

Curaçao

Het enige dat in Van Curaçao tot Concertgebouw een beetje meer aanwezig had mogen zijn was Curaçao. Naast de mooie programmaopening met Curaçao di nos e ta, de wals van Conrad en, vooruit, de aria uit Katibu i Shon, was de zo rijke (volks)muziek van het eiland te weinig zicht- en hoorbaar. Misschien komt dat nog bij latere projecten (het bloed kruipt immers waar het niet gaan kan), want Kross is ook vast van plan om de ‘muziek en cultuur van Curaçao een beter podium’ te geven.

Laat deze laatste kanttekening u niet weerhouden om een van voorstellingen te bezoeken (zie https://www.theater.nl/25-jaar-kross-van-curacao-tot-concertgebouw/ voor de volledige speellijst) want Van Curaçao tot Concertgebouw blijft ondanks het gemis van meer muziek van Curaçaose bodem een aanstekelijk en vooral persoonlijk relaas van een zangeres die geboren is voor het podium en van wie je, zo gauw ze haar mond open, trekt alleen maar kunt houden.

Paul Janssen